Πάει καιρός απο τότε που το συμπαθητικό επάγγελμα του τηλεπωλητή βιβλίων έκανε την εντυπωσιακή εμφάνιση του στην ελληνική τηλέοραση. Θυμάμαι ότι όλοι τους είχαν περίπου την ίδια κοψιά:
Υπερπατριώτες, ελληνόψυχοι, γραφικοί σαν το Μέτσοβο, φωνακλάδες, ορεξάτοι και έτοιμοι για όλα. Ήταν όλοι τους ακροδεξιοί, ήταν σαν τους τύπους που συναντάς στα χωριά της Βόρειας Ελλάδας και κάθε κουβέντα τους καταλήγει με μαθηματική ακρίβεια στο συμπέρασμα "ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται και σήμερα". Ήταν διασκεδαστές, παντογνώστες της κακιάς ώρας, ζωντανές αποδείξεις της πολλαπλής κρίσης που βιώναμε από τότε σε όλα τα επίπεδα και δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε μέχρι σήμερα.
Ήταν συγκεκριμένοι άνθρωποι. ήταν οι κύρηκες του ελληνοχριστιανικού μεγαλείου, ήταν η φωνή που έρχεται από το παρελθόν για να κατακτήσει το μέλλον, ήταν ο Λιακόπουλος, ο Βελόπουλος και ο Γεωργιάδης. Κάποιοι από αυτούς βρήκαν πολιτικό καταφύγιο στο ακροδεξιό τερατούργημα του Καρατζαφέρη, και μέσα απο την εκλογική διαδικασία κατάφεραν να γίνουν βουλευτές. Για τα υπόλοιπα θα φρόντιζε η αθάνατη ελληνική βλακεία που δεν μπορούσε να αφήσει μία τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.
Ο πιο φωνακλάς όλων έκανε μία εντυπωσιακή κωλοτούμπα, πήρε μεταγραφή στη ΝΔ την τελευταία στιγμή, κατάλαβε πως το πολιτικό κλίμα ήταν πιο ρευστό από ποτέ, αναγκάστηκε να αποθεώνει μέχρι αηδίας και να γλύφει 24 ώρες το 24ωρο αυτόν που χαρακτήριζε άχρηστο και πολιτικό απατεώνα (δηλαδή τον Σαμαρά) και ξαφνικά βρέθηκε να κάθεται σε υπουργική καρέκλα! Ήταν μία επιβράβευση ετών, ήταν ο αγώνας που δικαιώθηκε, ήταν η αποθέωση της βλακείας στην ελληνική εκδοχή της. Ήταν η προσωποποίηση του μέτριου και βγάλε, ήταν το κουτοπόνηρο κελεπούρι που πάει με το νικητή στο παρά πέντε, ήταν το τίποτα που έγινε κάτι. Δεν ήταν ο εκφραστής ενός κακού μέσου όρου, ήταν ο ίδιος ο μέσος όρος στα χειρότερα του.
Αυτό το τίποτα εξακολουθεί να απασχολεί πολύ κόσμο μέχρι σήμερα, εμφανίζεται σε 15 εκπομπές τη μέρα, έχει φανατικό κοινό, είναι περήφανος για το έργο του και έτοιμος να διεκδικήσει την προεδρία της ΝΔ για να τη στείλει να συναντήσει τον ιδρυτή της και μεγάλο "εθνάρχη" Καραμανλή. Γιατί; Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα την εποχή της κρίσης, υπάρχει μία παθολογική αγάπη για το χαζό και το άσχετο και ένα βαθύτατο μίσος για το άξιο. Μας τραβάει ο γελοίος, ο φαφλατάς, ο πολυλογάς που λέει μαλακίες, αυτός που έχει γνώμη για όλους και για όλα, αυτός που επιβιώνει χωρίς λόγο και αιτία. Μας αρέσει το δούλεμα, ο αρχιψεύτης πολιτικός γίνεται ίνδαλμα και πρότυπο (βλέπε Τσίπρας) και ο βλάκας παράδειγμα προς μίμηση (βλέπε το 90% των εγχώριων διασημοτήτων).
Αυτός που πουλάει βιβλία στην τηλέοραση δεν κάνει κάτι παράνομο. Μπορεί να ξεφτιλίζει το βιβλίο, να το λανσάρει όπως ένας ψαράς που θέλει να ξεφορτωθεί την πραμάτεια του, αλλά δεν κάνει κάτι παράνομο. Ελεύθερη οικονομία έχουμε, μπορεί να κάνει ότι θέλει. Εσύ αν θέλεις πάνε πούλα πίνακες ζωγραφικής που εκφράζουν τον εξπρεσιονισμό έξω απο τη Θύρα 4 του γηπέδου της Τούμπας πριν απο ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα: Θα σε δουν χιλιάδες άνθρωποι, θα γίνεις θέμα και αν, κατά τύχη, πουλήσεις και 2-3 πίνακες, θα βγει και μεροκάματο.
Την ίδια ώρα που ζούμε τις τελευταίες μεγάλες πολιτικές στιγμές του Άδωνι, ας μην ξεχνάμε ότι η επικράτηση της βλακείας δεν έγινε κατά λάθος. Αντιθέτως, οφείλεται στην κατακόρυφη αύξηση των πιθανών αγοραστών της...
No comments:
Post a Comment