Τα άσχημα νέα ταξιδεύουν γρήγορα και στην εποχή του ίντερνετ ακόμα γρηγορότερα. Η χθεσινή είδηση για το θάνατο του Lemmy δεν μπορούσε παρά να μεταφερθεί ταχύτατα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τέτοιες προσωπικότητες δεν βρίσκεις εύκολα στην εποχή μας και όταν πεθαίνουν νιώθεις σα να έχασες κάποιο φίλο ή ένα αγαπημένο πρόσωπο, ακόμα και αν δεν είχατε μιλήσει ποτέ.
Για τον ηγέτη των Motorhead, το πρώην μέλος των Hawkwind και πρώην roadie-ναρκοπρομηθευτή του Hendrix θα μιλήσουν πολλοί και πολύ, σχετικοί και άσχετοι, θαυμαστές και εχθροί. Λογικά και αναμενόμενα όλα αυτά. Όσο και αν προσπαθούν να μας επιβάλλουν στην καθημερινότητα μας προσκυνημένα ανθρωπάκια που κάνουν καριέρα με τη γλώσσα τους, κυριλάτους πολιτικούς, ειδικούς τραπεζίτες, γελοίους δημοσιογράφους και πλαστικούς μουσικούς του κιλού με ημερομηνία λήξεως, το αυθεντικό περιθωριακό προϊόν θα είναι πάντα σπάνιο και σεβαστό.
Δεν έχει σημασία αν σου αρέσει ή όχι σαν μουσικός, δεν εξετάζω και δεν με ενδιαφέρει καθόλου το αν κάποιος που έκανε τη ζωή του Lemmy πρέπει να είναι είδωλο ή παράδειγμα προς αποφυγή, απλά αναφέρω το αυτονόητο: Ο κύριος Ian Kilmister ήταν σπάνιο κομμάτι. Γνήσιος και αληθινός, ωμός και ειλικρινής, ταξιαδιάρικο ρεμάλι που ανάγκασε τη μουσική βιομηχανία να ασχοληθεί μαζί του και να υποκλιθεί στο πέρασμά του. Χωρίς γλύψιμο, χωρίς δημόσιες σχέσεις, χωρίς αλλαγές σε στυλ και συμπεριφορά.
Αυτό που έκανε τους Motorhead να ξεχωρίζουν ήταν η απίστευτη ποικιλία που έβρισκες στους θαυμαστές τους. Μπορούσες να διακρίνεις σε κάθε live τους μεταλλάδες, πάνκηδες, ροκαμπίλια, σκινάδες, παλιοροκάδες και κάθε είδους περίεργο. Μουσικές φυλές με τεράστιες διαφορές μεταξύ τους, που συνήθως κατέληγαν σε άγριες συμπλοκές, είχαν βρει στο πρόσωπο του Lemmy το δικό τους άνθρωπο, ένα άτομο που μπορείς να πιεις, να καπνίσεις και να ξαναπιεις μαζί του όμορφα και ωραία.
Όσο για τη μουσική κληρονομιά του; Εδώ αρκεί να ρίξεις μία ματιά στα συγκροτήματα που λίγο-πολύ έχουν δηλώσει ότι δεν θα υπήρχαν καν χωρίς τους Motorhead και θα καταλάβεις: Metallica, Megadeth, Sepultura, Nirvana, Foo Fighters, Guns N Roses, Alice in Chains, Nine inch Nails. Εκτός από αυτούς, όλη η μουσική κοινότητα, από Moby μέχρι Tool, υποκλίθηκε στην προσφορά του με το που έγινε γνωστός ο θάνατός του. Ο Lemmy ξεκίνησε να παίζει βρώμικο rock n roll με αρκετές blues επιρροές και σημάδεψε το punk, το metal και όλα τα είδη που σχετίζονται με ακραίο ήχο. Αυτά δεν γίνονται κάθε μέρα.
Οι θαυμαστές του ήξεραν πως πρέπει να γιορτάσουν το θάνατο του: Άφθονο Jack Daniels σε ποτά και σφηνάκια και κάθε είδους ουσία μαζί με τζόγο και συνεχόμενη ακρόαση των καλύτερων Motorheadικών ασμάτων. Ο Lemmy ποτέ δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για την τελική κατάληξή του: Κόλαση και πάλι κόλαση. Το καταλάβαινες όταν έβλεπες το πράσινο φως να τον λούζει λίγο προτού ξεκινήσει να παίζει το Orgasmatron και ένιωθες μέσα σου ότι ένα άτομο που παράγει τόσο βρώμικη και αμαρτωλή μουσική δεν έχει καμία θέση στον παράδεισο και τέτοια προνομιούχα μέρη.
Η μουσική του προκαλούσε και άλλες παρενέργειες. Για παράδειγμα, στις 22/7/2002 μία διμοιρία των ΜΑΤ έξω από το θέατρο Λυκαβηττού τράπηκε σε άτακτη φυγή αφού δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις ξαφνικές επιθέσεις αγνώστων που θέλανε να απολαύσουν την ηχητική πανδαισία των Motorhead χωρίς αστυνομική παρουσία. Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Lemmy πέρασε από τη ζωή και άφησε το ίχνος του. Ευχαριστούμε για όλα κύριε Kilmister και όπως είπε και ο Ozzy, ο τελευταίος πολεμιστής που έχει μείνει από αυτή τη γενιά "see you on the other side" γιατί σε τελική ανάλυση That's the way I like it baby, I don't wanna live forever...
No comments:
Post a Comment