Η κουβέντα για το ασφαλιστικό έφερε ξανά στην επιφάνεια το ζήτημα της πορείας της ελληνικής οικονομίας. Είναι βέβαιο ότι οι σημερινές, αλλά και οι επόμενες, γενιές δεν μπορούν να πιστεύουν πως η εργασία στην Ελλάδα θα τους εξασφαλίσει κάποια σύνταξη για να ζήσουν με αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια της ζωής τους.
Δεν είναι μόνο τα νούμερα που δεν βγαίνουν με τίποτα, η κυρίαρχη απαισιοδοξία και η αίσθηση ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι στο άμεσο μέλλον γιατί η Ελλάδα είναι πιο κοντά στην κατάρρευση παρά στη λύση. Είναι και τα 5 χρόνια που πέρασαν χωρίς να υπάρχει η παραμικρή βελτίωση και η τρομακτική απάθεια που έχει απλωθεί στην ελληνική επικράτεια.
Ψάχνοντας στο αρχείο μου βρήκα τις δηλώσεις του Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ (Αμερικανός οικονομολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας) τον Αύγουστο του 2013 στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung. Εκεί, ο Γκάλμπρεϊθ προέτρεψε τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αλλάξουν πορεία, να διαγράψουν ένα τμήμα του ελληνικού χρέους, να εφαρμόσουν αναπτυξιακά μέτρα και να θωρακίσουν τους αδυνάτους.
Ο καθηγητής δήλωσε ότι:
«Η Ευρώπη θα εισέλθει σε μια νέα φάση της κρίσης. Είμαι βέβαιος γι' αυτό. Οι πολιτικοί δεν καταφέρνουν να θέσουν την κρίση υπό έλεγχο. Πολλοί πολιτικοί δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει τι πραγματικά συμβαίνει στην περιφέρεια της ευρωπαϊκής ηπείρου. Κι όμως, αρκεί να ταξιδέψει κανείς στην Ελλάδα, για να καταλάβει πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση.
Εκατομμύρια άνθρωποι κατρακυλούν, το σύστημα υγείας καταρρέει. Βιώνουν μια κοινωνική κρίση, όπως την ξέρουμε μόνο σε αναπτυσσόμενες χώρες. Κι αυτό συμβαίνει στην καρδιά της Ευρώπης. Για μένα είναι σαφές ότι η Ευρώπη πρέπει να ανησυχεί πολύ. Φοβούμαι ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει. Η χώρα κυβερνάται άσχημα, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, οι ελίτ προσπαθούν να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο. Ακόμα και η ελληνική πολιτική έχει χάσει προ πολλού τις ελπίδες της».
Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω το αυτονόητο, παρόλο που γνωρίζω καλά ότι η βλακεία είναι ανίκητη. Έχουν περάσει 5 χρόνια γεμάτα με πολιτικές ακραίας λιτότητας, χιλιάδες ανέργους, εξαθλιωμένους, νεόπτωχους, ανασφάλιστους αλλά και νεκρούς. Σε αυτό το χρονικό διάστημα δεν βρέθηκε ούτε ένας (1) οικονομολόγος, πολιτικός, τραπεζίτης, επενδυτής, διπλωμάτης, δημοσιογράφος, μητροπολίτης, πακετάς, σουβλατζής και παγωτατζής που να μπορέσει να εξηγήσει με ρεαλιστικά επιχειρήματα γιατί πρέπει να συνεχιστεί το αυτομαστίγωμα της χώρας. Ούτε ένας.
Αρκούνται σε ευκολοάκουστες γενικότητες του τύπου να μειωθεί το δημόσιο χρέος, να γίνουμε ανταγωνιστικοί, να νοικοκυρέψουμε το δημόσιο, να μειώσουμε την ανεργία, να έχουμε πλεόνασμα, δηλαδή σε πράγματα που κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει. Ωραία όλα αυτά. Το ερώτημα είναι απλό: Αυτές οι πολιτικές που έχει εφαρμόσει η χώρα, τι ακριβώς έχουν πετύχει; Μείωσαν το δημόσιο χρέος; Έκαναν την οικονομία ανταγωνιστική; Μείωσαν την ανεργία; Έφεραν πραγματικά πλεονάσματα ή νοικοκυρέψαν το δημόσιο;
Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί της εκάστοτε κυβέρνησης υπερασπίζονται μέτρα και πολιτικές που δημιουργούν μεγαλύτερο μπάχαλο στο δημόσιο, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, τσακίζουν το ΑΕΠ, τσεκουρεύουν τους μισθούς και τις συντάξεις (σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα), αυξάνουν την ανεργία και ΔΕΝ μειώνουν το δημόσιο χρέος.
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος: Ο παραλογισμός είναι πως αντί να απολογηθούν για τα εγκλήματα τους οι υπεύθυνοι και οι καλοπληρωμένοι υποστηρικτές των πολιτικών ακραίας λιτότητας, ζητάνε και τα ρέστα από όσους τους αμφισβητούν!
Ενώ αυτοί οδηγούν μία χώρα στην απόλυτη καταστροφή, χρησιμοποιούν τη γλώσσα των νικητών, λες και δικαιώνονται, ή βελτιώνουν την ελληνική οικονομία με μία σειρά απο στοχευμένα μέτρα. Μεταξύ μας, αυτή η συμπεριφορά δεν είναι και πολύ κολακευτική για τον ελληνικό λάο έτσι;
No comments:
Post a Comment