ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε περίπου ένα χρόνο πριν. Την περίοδο πριν το δημοψήφισμα που έγινε σαν σήμερα στις 5/7/2015. Τη χρονική περίοδο που όλοι διαλέξαμε στρατόπεδο, προτού η αριστερή μαριονέτα της εξουσίας κάνει τη μεγαλύτερη κωλοτούμπα όλων των εποχών...

Θεωρώ ότι στις κρισιμότατες στιγμές που ζούμε έχει νόημα η προσωπική τοποθέτηση, η οποία οφείλει να γίνει πριν από το σημείο χωρίς επιστροφή. Οι κλειστές τράπεζες, τα capital controls και το επερχόμενο δημοψήφισμα προκάλεσαν την απότομη πολιτικοποίηση των μαζών, οπότε έχουμε την υποχρέωση να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας, μακριά από κομματόσκυλα και πληρωμένες πένες.

Δεν είμαι από τα τα άτομα που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν ριζικά οι κοινωνίες με ένα φακελάκι κάθε 4 χρόνια, με την πλήρη ανάθεση της διακυβέρνησης σε κάποιους ειδικούς, με τα εκλογικά πανηγύρια και την εμπιστοσύνη στους ταλαντούχους και παντογνώστες τεχνοκράτες. Τέτοιες “λύσεις” ακούγονται τόσο εύκολες και απλές που πρέπει να σε βάζουν αυτομάτως σε σκέψεις για την εγκυρότητα τους. Αντιθέτως, πιστεύω στην καθημερινή συμμετοχή στα κοινά, στην οργάνωση “από τα κάτω”, στους αγώνες για τη συνεχή βελτίωση της κοινωνίας και στην αδιάκοπη μάχη για την εξάλειψη των ολοένα και μεγαλύτερων κοινωνικών αντιθέσεων.

Το δημοψήφισμα, αν τελικά γίνει (γιατί στην πολιτική τα πράγματα αλλάζουν ταχύτατα), είναι μία ιδιόμορφη και διαφορετική περίπτωση για τους εξής λόγους:

-) Δίνει τη δυνατότητα στον κόσμο να αποφασίσει για το παρόν και το μέλλον του χωρίς μεσάζοντες

-) Είναι το τελευταίο χαρτί της ελληνικής κυβέρνησης

-) Το αποτέλεσμα του είναι σημαντικό γιατί θα σφραγίσει οτιδήποτε έχει προηγηθεί τους τελευταίους 5 μήνες και οτιδήποτε θα ακολουθήσει στο κοντινό μέλλον

-) Επαναφέρει το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, κάτι που είναι πιο πιθανό από ποτέ

Με λίγα λόγια, αυτό που απογειώνει τη σημασία του δημοψηφίσματος είναι η χρονική συγκυρία και όχι τόσο το ερώτημα που θέτει. Πάμε λοιπόν να εξετάσουμε την κατάσταση λίγο πιο αναλυτικά.

Κινδυνεύει η Ελλάδα με χρεοκοπία, επίσημη ή ανεπίσημη; Η Ελλάδα χρεοκόπησε «επίσημα» την άνοιξη του 2010. «Επισημότατα». Υπερβολικό έλλειμμα, άδεια ταμεία και αδυναμία δανεισμού ταυτόχρονα. Το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος συνέχισε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις δεν λέει κάτι αφού για να μπορέσει να το κάνει αυτό έκλεισε σχολεία και νοσοκομεία, εκτόξευσε το δημόσιο χρέος σε αστρονομικά επίπεδα και τελικά έχασε μέσα σε 5 χρόνια του 25% του ΑΕΠ! Πραγματική σφαγή. Άλλωστε ο Βενιζέλος δήλωνε τον Ιούλιο του 2011 πως “η επιλεκτική χρεοκοπία τρομάζει χωρίς λόγο. Για αυτό και χρησιμοποιώ επιμόνως τον αγγλικό όρο selective default. Αυτό δεν είναι πραγματικό γεγονός, δεν είναι χρεοκοπία. Είναι μία αξιολόγηση κρατικών ομολόγων που κάνουν οι τρεις γνωστοί οίκοι αξιολόγησης”.    

Είναι πραξικόπημα η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος; Αστεία ερώτηση. Μπορεί μέσα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να προκύψει μία απάντηση που κανένας Έλληνας πολιτικός δεν θα τολμούσε να δώσει, μπορεί να είναι κάτι σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα, μπορεί να αναγκάζονται οι πάντες να διαλέξουν στρατόπεδο, αλλά είναι κάτι που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια για να δούμε επιτέλους τι θέλουμε. Πραξικόπημα ήταν το φύτεμα του Παπαδήμου στη θέση του πρωθυπουργού σε μία πρωτοφανή επίδειξη ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού και παράκαμψης των λαών για την ευημερία των αριθμών. Πραξικόπημα είναι αυτό που έγινε στο διήμερο 28- 29/6/2011 όπου για να ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο η αστυνομία έριξε 3 χιλιάδες δακρυγόνα πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών.

Γιατί ο ελληνικός λαός δεν είναι ενωμένος; Λυπάμαι που σας το χαλάω αλλά ποτέ δεν ήμασταν όλοι μαζί και ποτέ δεν θα είμαστε όλοι μαζί. Ούτε το 1821 ήταν όλοι μαζί εναντίον των Τούρκων, ούτε το 1940 ήταν όλοι ενωμένοι εναντίον των Ιταλών, ούτε το 1943 ήταν όλοι εναντίον των Γερμανών, ούτε το 1973 ήταν όλοι μέσα στο Πολυτεχνείο εναντίον της χούντας. Ο καθένας και η καθεμία έχει την ευθύνη των πράξεων του/της. Επίσης, για να ξέρουμε τι μας γίνεται, μπορεί όλοι να εστιάζουμε στην επανάσταση του 1821, αλλά ξεχνάμε ότι είχαμε 400 χρόνια τουρκοκρατία. Θυμόμαστε το έπος της αντίστασης στους Γερμανούς, αλλά ξεχνάμε ότι υπήρχε πολύς κόσμος που συνεργάστηκε άψογα με τους ναζί.

Μπορεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ; Φυσικά και μπορεί. Αν κάποιος θέλει να ψηφίσει ΟΧΙ πρέπει να ξέρει ότι και η πλευρά των δανειστών θα σκληρύνει τη στάση της και όλοι μαζί θα βιώσουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και ας ετοιμαστούμε για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Μπορεί να διαλυθεί η Ευρωζώνη, να πέσουν τα παγκόσμια χρηματιστήρια, να παρέμβει ο Λευκός Οίκος και το Μαύρο Τροχόσπιτο και να γίνει πυρηνικός πόλεμος, αλλά είναι γεγονός πως θα πάμε σε αχαρτογράφητα νερά με ότι αυτό συνεπάγεται. Επομένως, δεν δικαιούμαστε να πούμε ότι “δεν ξέραμε τι θα γίνει”. Όσοι ψηφίσουν ΟΧΙ, όπως ο γράφων του κειμένου, πρέπει να το κάνουν συνειδητά και περήφανα γιατί αποδέχονται μία πιο λιτή ζωή με λιγότερες ανέσεις, αλλά δεν αποδέχονται με τίποτα την υποτέλεια και την ταπείνωση.

Η κάθε γενιά έχει την υποχρέωση να αναμετρηθεί με την εποχή της. Απαιτείται εγρήγορση, σχέδιο και πάνω από όλα αποφασιστικότητα. Καλώς ή κακώς, στο σημείο που βρισκόμαστε δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Όπως έγραφε και ο Ανδρέας Κάλβος:

« Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
ζυγό δουλείας ας έχωσι, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»