ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ

25/11/2016, ημέρα της Black Friday. Σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, είχαμε πολλές ουρές ατόμων νεαρής ηλικίας έξω από εμπορικά καταστήματα, χωρίς να υπάρχουν τίποτα τρομερές προσφορές στα εμπορικά καταστήματα. Υπάρχει κάτι περίεργο σε αυτό;

Φυσικά και όχι. Δεν σημαίνει ότι επειδή υπάρχει οικονομική κρίση θα σταματήσει η ζωή με ότι αυτή περιλαμβάνει. Θα βγούμε, θα διασκεδάσουμε, θα πάμε για μπάνιο το καλοκαίρι, θα ακούσουμε μουσική, θα ταξιδέψουμε, θα ψωνίσουμε και κάτι, πάντα ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του καθενός. Η ζωή συνεχίζει το δρόμο της, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τα οικονομικά/εργασιακά του ελληνικού λαού. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι πως ούτε η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού ενδιαφέρεται για τα οικονομικά/εργασιακά του ελληνικού λαού.

Θα περίμενε κανείς να υπάρχει ένας διαρκής αναβρασμός ειδικά στους νέους της χώρας. Στα παιδιά που είναι σήμερα 18-19-20-25 χρονών και είναι άνεργα ή δουλεύουν για 300-400 ευρώ ή συντηρούνται με τις συντάξεις των παππούδων. Μία βροντερή απαίτηση για άμεση παύση των πολιτικών ακραίας λιτότητας, για απαραβίαστες εργασιακές συμβάσεις, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, για αξιοπρεπείς μισθούς, για διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, για νομιμοποίηση των ελαφριών ναρκωτικών. Για πράγματα που υπάρχουν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο και σε πολλές χώρες της ευρωπαϊκής επικράτειας.

Με εξαίρεση τις γνωστές πορείες που γίνονται κάθε 6 του Δεκέμβρη για να τιμηθεί η μνήμη του δολοφονημένου Αλέξη Γρηγορόπουλου και να ανάψει η σπίθα της αντίστασης, δεν μπόρεσα να βρω κάποια φωτογραφία από μορφή κοινωνικής διεκδίκησης με μαζική παρουσία νέων. Όσο και αν έψαξα δεν βρήκα τη δίψα της νεολαίας για κάτι διαφορετικό να εκφράζεται κάπου και έψαξα πάρα πολύ. Έψαξα στον πραγματικό κόσμο, όχι στον κόσμο του ίντερνετ. Τα γεγονότα λένε πως όταν χάνεται η αξιοπρέπεια τότε έρχεται ο φόβος. Στην Ελλάδα έχει κάνει κατάληψη ο φόβος στις ψυχές των ανθρώπων. Ο φόβος του φυλακισμένου πουλιού που διστάζει να κάνει το άλμα προς την ελευθερία, ακόμα και όταν το κλουβί του είναι ανοιχτό. Φόβος για τι άραγε;

Για να κάνουμε διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας, δηλαδή αυτό που ισχύει στην Τουρκία εδώ και δεκαετίες ή αυτό που έκανε η Γαλλία το 1905; Φόβος για να απαιτήσουμε να σταματήσουν οι πολιτικές ακραίας λιτότητας και το αυτομαστίγωμα της χώρας, προτού φύγουμε όλοι στο εξωτερικό και προτού κλείσουν όλα τα μαγαζιά; Φόβος για να θεσπίσουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, βασισμένες στην τυπικότητα και τον επαγγελματισμό, χωρίς βρισιές, απειλές, απλήρωτες υπερωρίες, σεξιστικές και απαξιωτικές συμπεριφορές; Φόβος για να μπορείς να καπνίσεις ένα τσιγάρο, χωρίς να μπορεί ο κάθε βλαχόμπατσος να σε συλλάβει και να σε οδηγήσει με χειροπέδες μπροστά στον κάθε κομπλεξικό δικαστή;

Αυτό που μετράει στη ζωή είναι αυτό που κάνουμε. Όχι αυτό που θέλουμε να κάνουμε, ούτε αυτό που σκεπτόμαστε να κάνουμε. Οι ουρές που σχηματίζονται για τις γκοφρέτες που μοιράζει ένας εφοπλιστής, ή για να πάρεις κάποια δωρεάν μαρούλια μπορεί να είναι τρομερά εξευτελιστικές, αλλά δεν είναι πρόβλημα από μόνες τους. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία του δούλου που δεν θέλει να διεκδικήσει κάτι καλύτερο και ψάχνει δικαιολογίες για να ξορκίσει την απάθεια που τον έχει κυριεύσει. Σε τελική ανάλυση, και μόνο που βλέπεις τα πιο άθλια ΜΜΕ να κάνουν τέτοια προπαγάνδα υπέρ φαινομένων τύπου Black Friday, καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει πολύ στραβά.