Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΚΡΥΦΤΗΚΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ

Πριν από λίγες μέρες οριστικοποιήθηκε η συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούμπο στο διάσημο All Star Game που διοργανώνεται κάθε χρόνο στις ΗΠΑ με αστέρες του ΝΒΑ.

Ο συμπαθέστατος και ταλαντούχος Γιάννης θα ξεκινήσει βασικός στην πεντάδα της Ανατολής, κάτι που φανερώνει την εκπληκτική αθλητική πρόοδο που έχει σημειώσει μεσα σε λίγα χρόνια. Με σκληρή δουλειά, υπομονή, επιμονή, σωστή νοοτροπία και πάθος για διάκριση μπορεί να καταφέρει πάρα πολλά στο μέλλον. Έχει το κατάλληλο σώμα, έχει όρεξη, έχει επίγνωση του ποιος είναι και από που προέρχεται.

Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι η ταχύτατη οικειοποίηση της προσωπικής επιτυχίας ενός ανθρώπου από μία ολόκληρη χώρα και συγκεκριμένα την Ελλάδα. "Ο δικός μας Γιάννης", "Η Ελλάδα της αριστείας", "Δείξαμε ποιοι είμαστε" και άλλα τέτοια ξεκαρδιστικά και ωραία. Από που και ως που ρε παιδιά; Όλοι έγιναν ξαφνικά τόσο φιλόξενοι, τόσο καλόκαρδοι, τόσο ανεκτικοί και τόσο αλληλέγγυοι στους μετανάστες που άρχισα να αναρωτιέμαι αν ζω στο ίδιο μέρος με αυτούς. Το κλασικό στοιχείο της ελληνικής υπερβολής έκανε και πάλι την θλιβερή εμφάνισή του:

Συγχαρητήριες ανακοινώσεις από τον πρόεδρο της δημοκρατίας, τον πρωθυπουργό, τους αρχηγούς των κομμάτων από τη μία μεριά, μαζικές δηλώσεις θλιβερών celebritoειδών, άρθρα δημοσιογράφων, posts και tweets από την άλλη. Ολόκληρη η Ελλάδα έτρεξε να στριμωχτεί σύσσωμη πίσω από τους κόπους και τα μπράτσα ενός μετανάστη, για να διαφημίσει τι; Την αλληλεγγύη στους μετανάστες; Το success story των μνημονίων ή μήπως την αθλητική παιδεία που παρέχει στους μαθητές των κρατικών σχολείων της;

Τα επίσημα στατιστικά μας λένε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει από την Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως νέας ηλικίας, προς αναζήτηση εργασίας και αξιοπρέπειας. Κάτι απολύτως λόγικό σε μία διαλυμένη χώρα που δεν έχει καμία προοπτική ανάπτυξης. Πέρα από τα αγαπημένα πρόσωπα που αφήνει πίσω η καθεμία και ο καθένας, πέρα από κάποιες στιγμές που μένουν χαραγμένες στην ατομική μνήμη, πέρα από κάποια επίλεκτα στέκια και μαγαζιά, τι ακριβώς λείπει από αυτά τα άτομα; Μία κουβέντα με τους ξενιτεμένους συγγενείς και φίλους (που πλέον είναι δεκάδες και αυξάνονται καθημερινά) είναι ιδιαιτέρως διδακτική. Οι πανέμορφες παραλίες, τα επιβλητικά βουνά, τα νησιά, τα ποτάμια, οι λίμνες, ο καλός καιρός, η ηλιοφάνεια και φυσικά η γευστικότατη ελληνική κουζίνα.

Σε πόσους λείπουν οι παροχές Υγείας και Παιδείας; Οι μισθοί και το εργασιακό περιβάλλον; Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια; Η ανεξαρτησία και η ελευθεροτυπία των ελληνικών ΜΜΕ; Άραγε πόσοι νοσταλγούν τις βόλτες σε μία δημόσια υπηρεσία, ή, για να κάνω και το απαγορευμένο ερώτημα, τις συνθήκες ζωής των μεταναστών από τη Νιγηρία, όπως η οικογένεια Αντετοκούμπο; 

Κατανοώ την ανάγκη να διαφημίσει η Ελλάδα τις όποιες επιτυχίες της, ειδικά μέσα στην περίοδο της κρίσης, όταν τα ξένα δημοσιεύματα αναφέρονται σε αυτήν μόνο και μόνο για να καταγράψουν τα εφιαλτικά νούμερα της οικονομίας ή να επισημάνουν τον πλήρη έλεγχο των θεσμών πάνω στην καθημερινότητα των υποταγμένων Ελλήνων. Πρόσφατα, ο σύμβουλος του παράφρονα Σουλτάνου Ερντογάν, Γιγίτ Μπουλούτ, δήλωσε "Όλα τα λιμάνια έχουν περάσει στα χέρια του γερμανικού κεφαλαίου, όλα τα χρηματιστήρια, όλες οι τράπεζες, σήμερα δεν υπάρχει Ελλάδα..." 

Ο άνθρωπος του Ερντογάν μπορεί να κάνει τα πάντα για να κρύψει το βέβαιο σκάσιμο της τουρκικής οικονομίας, που έρχεται στο άμεσο μέλλον, αλλά δεν έχει άδικο σε αυτά που λέει. Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τις μεμονωμένες επιτυχίες τύπου Αντετοκούμπο και ας δούμε την πραγματικότητα. Η Ελλάδα μπορεί να περηφανεύεται όσο θέλει για τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοφάνη και τον Παρθενώνα. Μπορεί επίσης να καπηλεύεται άγαρμπα και προκλητικά αθλητές σαν τον Γιάννη γιατί 5-10-15 άνθρωποι βοήθησαν ηθικά και υλικά το παιδί στα δύσκολα πρώτα χρόνια της καριέρας του.

Δεν μπορεί όμως να κρύψει τη σαπίλα και το γεγονός ότι αρμενίζει στραβά εδώ και χρόνια. Η αδυναμία χάραξης ενός πλάνου με μακροπρόθεσμους στόχους είναι πιο εμφανής από ποτέ. Οι ατομικές επιτυχίες εμπεριέχουν τεράστιες προσπάθειες, δουλειά, θυσίες και αφοσίωση, αλλά δεν καθρεφτίζουν το γενικό επίπεδο μιας χώρας, ούτε αποτελούν συλλογικό επίτευγμα. Δεν κάνουμε όλοι την προπόνηση του Γιάννη, δεν επιλέξαμε όλοι τον τρόπο ζωής του Γιάννη, δεν βοηθήσαμε όλοι την οικογένεια του Γιάννη. Επομένως, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να στεκόμαστε στην ουρά για να κλέψουμε μία σταγόνα από τη δόξα του Γιάννη...