Βλέποντας τον τίτλο του κειμένου, οι οπαδοί των σπουδαίων Αμερικάνων Megadeth μπορεί να πιστεύουν ότι με έπιασε κάποιου είδους νοσταλγία για τον δεύτερο δίσκο τους που τους καταξίωσε σαν μία από τις καλύτερες metal μπάντες. Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Η αφορμή για το παρακάτω γραπτό είναι οι συνεχιζόμενες τυφλές επιθέσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου και, κυρίως, η ανυπαρξία δημόσιας συζήτησης για την οριστική λύση. Οι πολύνεκρες ενέργειες που αφαιρούν ανθρώπινες ζωές, συντηρούν μία εντελώς αδιέξοδη κατάσταση και προκαλούν μαζικές ποσότητες φόβου. Το πρώτο παράδοξο της ιστορίας είναι ότι κάθε περίπτωση ισλαμικής τρομοκρατίας παρουσιάζεται σαν μεμονωμένη και αυτοτελής. Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι, σύμφωνα με τα ΜΜΕ και την επιλεκτική δημοσιότητα που ρίχνουν σε κάθε υπόθεση, κάποιες ζωές αξίζουν περισσότερο από κάποιες άλλες. Για παράδειγμα, οι τουλάχιστον 90 νεκροί της Καμπούλ δεν συγκέντρωσαν ούτε το 10% της δημοσιότητας των 7 νεκρών του Λονδίνου. Γιατί έτσι;
Κάθε ανθρώπινη ζωή είναι μοναδική. Ο κάθε άνθρωπος κρύβει μία πολύ ξεχωριστή ιστορία από πίσω του με συγκεκριμένες επιλογές, άτομα που αγάπησε, ασχολίες που λάτρεψε, μουσικές που άκουσε και μέρη που είδε και αποθηκεύτηκαν για πάντα στο μυαλό του. Μπορεί το γκλαμουράτο Λονδίνο και το λαμπερό Παρίσι να προκαλούν μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο άθλιο κατασκεύασμα της κοινής γνώμης, αλλά και οι νεκροί της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ινδονησίας απαιτούν το σεβασμό μας. Όσοι δεν τους υπολογίζουν, γιατί δεν τους αισθάνονται τόσο "δικούς" τους, απλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να στοχεύσουν στην κατεύθυνση της παγκόσμιας ειρήνης και θα αρκούνται σε ξύλινα ποσταρίσματα συμπαράστασης στα social media.
Πάμε τώρα και στα πιο περίεργα ζητήματα. Αλήθεια, πώς μπορείς σαν πρόεδρος των ΗΠΑ να ισχυρίζεσαι ότι θα "τελειώσεις" το θέμα της ισλαμικής τρομοκρατίας, όταν λίγες μέρες πριν έχεις υπογράψει συμφωνία αξίας 50, 100 και 110 δισεκατομμυρίων δολαρίων με τη Σαουδική Αραβία που περιλαμβάνει και την πώληση όπλων που θα εξασφαλίσει την "ασφάλεια" του Βασιλείου; Είναι τόσο δύσκολο να προβλέψεις ότι ένα μεγάλο μέρος αυτού του οπλισμού θα καταλήξει στα χέρια φανατισμένων μουσουλμάνων; Πώς μπορούν οι χώρες της Ευρώπης να μιλάνε για "λύσεις" όταν δεν επικεντρώνονται εδώ και τώρα στον άμεσο τερματισμό των συγκρούσεων στη Συρία; Αυτός που επιδιώκει ειρήνη, δεν πουλάει όπλα και αυτός που ψάχνει ασφάλεια δεν ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Ας υποθέσουμε ότι γίνονται αυτά, που δεν μπορούν να γίνουν ποτέ γιατί εκεί που όλοι βλέπουμε αίμα και καταστροφή ο καπιταλισμός βλέπει κέρδος και ευκαιρίες. Μας εγγυάται κανείς ότι θα σταματήσουν οι τυφλές ενέργειες ισλαμικής τρομοκρατίας επιπέδου βήτα εθνικής; Φυσικά και όχι. Όλοι μπορούν να πάρουν ένα μαχαίρι και να το καρφώσουν στον πρώτο ανυποψίαστο περαστικό που θα συναντήσουν μπροστά τους. Ένα αμάξι που πατάει όποιον βλέπει δεν αντιμετωπίζεται επιχειρησιακά, ούτε και προληπτικά. Το μεγάλο και καυτό θέμα αγαπητοί αναγνώστες είναι άλλο: Ο πλανήτης μάζεψε υπερβολικά πολλούς δικαιολογημένα πικραμένους και είναι βέβαιο ότι όλοι έχουν μία σειρά από λόγους να ξεσπάσουν. Συμφωνούμε ότι το παραμύθι της θρησκείας είναι πολύ βολικό γιατί δημιουργεί στρατόπεδα εχθρών και φίλων, δυναμώνει το σιχαμερό φίδι του εθνικισμού, φτιάχνει συμμαχίες και λυκοφιλίες, πιστούς και άπιστους χαζούς.
Στο βάθος του τούνελ αχνοφαίνεται ήδη η μεγάλη σύγκρουση. Οι τεράστιες και χαοτικές οικονομικές ανισότητες δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές και δεν πρέπει να γίνουν ανεκτές από την ανθρωπότητα. Οι νεκροί της Καμπούλ, του Παρισιού, του Μάντσεστερ και του Λονδίνου είναι θύματα ενός πολέμου που έχει σαν επίκεντρο την πολιτική και τις θρησκείες. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικοί όσοι ισχυρίζονται ότι η θρησκεία είναι η βιτρίνα, αλλά είμαι βέβαιος για το αύριο: Στον επόμενο τόνο, όταν ξεμπερδέψουμε με την ηλιθιότητα και τους ψεύτικους διαχωρισμούς, οι καταπιεσμένοι στρέφονται ενάντια στους καταπιεστές τους για να ισορροπήσουν το σκάφος και να σώσουν ότι προλάβουν από το επερχόμενο ναυάγιο.
No comments:
Post a Comment