as

as

Thursday, November 2, 2017

KODOKUSHI: ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΑΠΩΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΙΡΙ


Kodokushi (孤独死) or lonely death refers to a Japanese phenomenon of people dying alone and remaining undiscovered for a long period of time. The phenomenon was first described in the 1980s. Kodokushi has become an increasing problem in Japan, attributed to economic troubles and Japan's increasingly elderly population

Η αφορμή για το παρακάτω άρθρο ήταν μία κουβέντα που είχα με ένα φίλο-τιτάνα του προμόσιον πριν απο λίγες μέρες για το προσδόκιμο ζωής στην Ιαπωνία. Η Ιαπωνία έχει το μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής στον πλανήτη, (μέσος όρος τα 84,6 χρόνια), επομένως, αυτομάτως, κάνεις τη σκέψη ότι κάτι γίνεται σωστά στη χώρα των Σαμουράι. Είναι όμως τόσο ρόδινα τα πράγματα; "Kodokushi" είναι ο θάνατος της μοναξιάς. Δύσκολη λέξη για να την περιγράψεις και ακόμη πιο δύσκολη για να τη χωνέψεις. Χιλιάδες ηλικιωμένοι Ιάπωνες πεθαίνουν μόνοι και χωρίς να ενδιαφερθεί κανείς για αυτούς. Το 2008 και το 2011 είχαμε πάνω απο 2.200 τέτοιους θανάτους, μόνο στο αστικό κέντρο του Τόκιο. Τα πραγματικά νούμερα είναι απίθανο να καταγραφούν με ακρίβεια και δεν είναι πολλοί αυτοί που μιλάνε με άνεση για τέτοια θέματα.

Ένα πρόσφατο άρθρο της Μαριάνθης Πελεβάνη στο tvxs.gr για την Ιαπωνία, που συσχέτιζε με επιτυχία τους θανάτους της μοναξιάς με την αυξανόμενη εγκληματικότητα των γέρων που προτιμάνε τις Ιαπωνέζικες φυλακές από το "Kodokushi", ανέφερε: "Υπάρχουν χιλιάδες kodokushi κάθε χρόνο...Οι άνθρωποι πεθαίνουν τελείως μόνοι και παραμένουν για αρκετό καιρό χωρίς κάποιος να τους ανακαλύψει. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο, χωρίς φίλους ή συγγενείς, με λίγα ή καθόλου χρήματα". Το υψηλό προσδόκιμο ζωής κουβαλάει μεγάλα βάσανα, ειδικά όταν πηγαίνει πακέτο με τη μείωση των γεννήσεων.

Η Ιαπωνία είναι ίσως η πιο γηρασμένη χώρα αφού παραπάνω από το 1/4 των 128 εκ. κατοίκων της είναι άνω των 65 ετών. Ο μοντέρνος τρόπος ζωής που ενισχύει την ατομικότητα εις βάρος της κοινωνικότητας, η πρόωρη συνταξιοδότηση, η ανυπαρξία ουσιαστικών επαφών με φίλους, εραστές, συγγενείς (και γενικά γνωστούς) σε συνδυασμό με τις βαρβάτες κρατικές περικοπές στις συντάξεις οδηγούν μοιραία στην άνοδο του "Kodokushi".

Κάπου εδώ, ας ριψοκινδυνέψω μία πρόβλεψη. Υπάρχει ένα ζήτημα παγκοσμίως με τις συντάξεις και αυτό το ζήτημα θα είναι το πιο καυτό θέμα συζήτησης των επόμενων χρόνων. Τα νούμερα δεν βγαίνουν με τίποτα, το προσδόκιμο ζωής μεγαλώνει σε αρκετές περιοχές και οι εξουσιαστές πρέπει να πουν στους λαούς μία εξαιρετικά δυσάρεστη αλήθεια. Μιλάω για μία παγκόσμια πραγματικότητα που δεν αφορά μόνο την Ιαπωνία. Για παράδειγμα, ας δούμε τι γίνεται στην Ελλάδα.

Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα βυθίζονται. 587.924 εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης λαμβάνουν ως μέσο μισθό 393,79 ευρώ μεικτά. Τι μας λέει αυτό το στατιστικό; Οσες μαλακίες και αν ξεστομίζουν οι υπερασπιστές των πολιτικών ακραίας λιτότητας, η αλήθεια είναι μία και μοναδική. Αργά ή γρήγορα, οι μισθοί των 300 και 400 ευρώ θα φέρουν νομοτελειακά και τις αντίστοιχες συντάξεις.  Άνθρωποι ηλικίας 65-85 ετών θα πρέπει να ζήσουν με συντάξεις των 300 και 400 ευρώ.

Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια για την πληρωμή της σύνταξης ενός συνταξιούχου να αρκούσαν οι εισφορές από τέσσερις εργαζομένους, τώρα όμως θα πρέπει να πληρώνουν δέκα εργαζόμενοι για μια σύνταξη! Οι λόγοι είναι γνωστοί σε όλους μας. Η φυγή 500 χιλιάδων Ελλήνων στο εξωτερικό λόγω της εξωφρενικής ανεργίας, η συρρίκνωση των εισοδημάτων από την απασχόληση και η μνημονιακή/νεοφιλελέ επικράτηση των ευέλικτων μορφών εργασίας. Στην Ιαπωνία, η κυβερνητική κατεύθυνση χαράχτηκε με κάθε επισημότητα τον Ιανουάριο του 2013 με τον αρμόδιο υπουργό Οικονομικών Taro Aso να δηλώνει "The problem won't be solved unless you let them hurry up and die. I would wake up feeling increasingly bad knowing that (treatment) was all being paid for by the government".

Σε απλά ελληνικά ο κύριος Άσο δήλωνε τότε "Το πρόβλημα δεν θα λυθεί εκτός και αν τους αφήσεις να βιαστούν να πεθάνουν. Εγώ θα ένιωθα πολύ άσχημα γνωρίζοντας ότι για την νοσηλεία μου πληρώνει η κυβέρνηση". Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, αλλά έχω την αίσθηση πως τέτοιες δηλώσεις θα ακουστούν πολύ σύντομα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στην Αμερική, όπου ο Τραμπ πρόλαβε να δείξει τις προθέσεις του για τον άμεσο περιορισμό στις δημόσιες δαπάνες. Όσο για την Ιαπωνία; Αν οι μόνες θανατικές επιλογές που έχεις είναι το τιμητικό χαρακίρι και το μίζερο κοντοκούσι, τότε είναι επιτακτική ανάγκη να ξαναβγουν τα κοφτερά σπαθιά απο τις θήκες τους...  

4 comments:

  1. Πολύ πολύ ενδιαφέρον.
    Περιμένω πολλή δημοσιότητα για το θέμα. Αρχίσαμε νομίζω ήδη με όχι μία μα 2 υπερπαραγωγές για το Δάσος Aokigahara.
    'The forest' και το πολύ καλό 'The sea Of Trees' με τον Matthew McConaughey.

    Ήδη στήνεται ο μύθος. Οι μιμητές ακολουθούν.

    ReplyDelete
  2. εμένα μ αρέσει η ιδέα οι λειτουργικοί ηλικιωμένοι -και οι μη λειτουργικοί να ζουν σε ωραίες παρέες , μαζί και να κάνουν πράματα ένα απ τα οποία να καλλιεργούν το φαγάκι τους, να περνούν χρόνο με μικρά παιδιά - αντί να τα ξεφορτώνονται οι γονείς αφήνοντάς τα με τις ώρες να απομονώνονται με υπολογιστές, να κάνουν τέχνη και πολλά ακόμη. κι αυτό μπορεί να γίνει όχι με πολλά χρήματα και είναι και καλός παράγοντας ευτυχίας.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ή να ζουν τη ζωή τους.
      Πρέπει να ψάχνουμε χρησιμοτητα για να θεωρήσουμε δίκαιωμα τη ζωή του άλλου;
      Κι ας μην είναι 'λειτουργικοί' αγαπημένη Φ.
      κι ας μη δίνουν δεκάρα για τα εγγόνια ή ας μην έχουν δύναμη και όρεξη ή γνώση να καλλιεργούν.

      Η ζωή είναι δικαίωμα. Δε χρειάζονται δικαιολογίες.

      Delete
  3. Δήμο, απόχθες το έχω στο https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2018/07/okigahara-kodokushi.html

    ReplyDelete